ابو عبدالله مغربي , از عارفان پيشين و بزرگ بوده است . در تربيت مريد, توانا بود . توكل و رياضت , در طريقه او اهميت فراوان داشت . وي پس از 120 سال عمر در سال 298 درگذشت .
نقل است كه او را چهار پسر بود . هر يكي را پيشه اي آموخت . يارانش بدو گفتند: فرزندان تو, نياز به پيشه و كار ندارند كه تا زنده باشند, مريدان تو, زندگي آنان را تاءمين مي كنند.
شيخ گفت : مباد كه چنين باشد . آنان را يك يك , كسبي و كاري آموختم تا بعد از وفات من , به سبب آن كه فرزند من اند, بي جهت عزيز نباشند و نان از نام پدر نخورند. و هرگاه نيازي افتادشان , مهارتشان به كار آيد و نيازشان را برآرد . (85)