حضرت موسي بن جعفر عابدترين , دانشمندترين , سخاوتمندترين و گرامي ترين انسان در زمان خود بشمار مي رفت . امام عليه السلام نمازهاي مستحبي شبانه را هميشه مي خواند و آن را به نماز صبح وصل مي كرد سپس تا طلوع آفتاب مشغول تعقيبات مي شد آنگاه پيشاني بسجده مي گذاشت , تا هنگام ظهر سر از سجده برنمي داشت (66) همواره چنين دعا مي نمود: ((اللهم اني اساءلك الراحة عند الموت و العفو عند الحساب )) (67) و اين دعا را تكرار مي كرد.
يكي از دعايش اين بود: ((عظم الذنب من عبدك فليحسن العفور من عندك )) گناه از بنده ات بزرگ شد پس عفوت نيكو است .
چنان از ترس خدا مي گريست كه محاسنش از اشك ديدگان تر مي شد. از همه مردم بيشتر به خانواده و خويشانش رسيدگي مي كرد. شبها با زنبيلهايي كه محتوي طلا, نقره , آرد و خرما بود, به سراغ فقراي مدينه مي رفت و به ايشان مي داد در عين حال نمي فهميدند چه كسي به آنها كمك مي كند.