امام حسين عليه السلام و مرد فقير

عرب بياباني نيازمند وارد مدينه شد و پرسيد سخيترين و بخشنده ترين شخص در اين شهر كيست ؟ همه امام حسين عليه السلام را نشان دادند. عرب امام حسين عليه السلام را در مسجد در حال نماز ديد و با خواندن قطعه شعر حاجت خود را مطرح كرد. مضمون قطعه شعري كه وي خواند چنين است :(36) تا حال هر كه به تو اميد بسته نااميد برنگشته است , هر كس حلقه در تو را حركت داده , دست خالي از آن در, باز نگشته است . تو بخشنده و مورد اعتمادي و پدرت كشنده مردمان فاسق بود. شما خانواده اگر از اول نبوديد ما گرفتار آتش دوزخ بوديم . او اشعارش را مي خواند و امام در حال نماز بود. چون از نماز فارغ شد و به خانه برگشت , به غلامش قنبر فرمود: از اموال حجاز چيزي باقي مانده است ؟ غلام عرض كرد: آري , چهار هزار دينار موجود است . فرمود: آن پولها را بياور! كسي آمده كه از ما به آن سزاوارتر است . سپس عبايش را از دوش برداشت و پولها را در ميان آن ريخت و عبا را پيچيد مبادا عرب را شرمنده ببيند, دستش را از شكاف در بيرون آورد و به او داد و اين اشعار را سرود:(37) اين دينارها را بگير و بدان كه من از تو پوزش مي خواهم و نيز كه من بر تو دلسوز و مهربانم . اگر امروز حق خود در اختيار داشتم بيشتر از اين كمك مي كردم , لكن روزگار با دگرگونيش بر ما جفا كرده , اكنون دست ما خالي و تنگ است . امام عليه السلام با اين اشعار از او عذرخواهي كرد. عرب پولها را گرفت و از روي شوق گريه كرد. امام پرسيد: چرا گريستي شايد احسان ما را كم شمردي ؟ گفت : گريه ام براي اين است كه چگونه اين دستهاي بخشنده را خاك در بر مي گيرد و در زير خاك مي ماند