آورده اند كه شيخ جنيد بغداد به عزم سير از شهر بغداد بيرون رفت و مريدان از عقب او ... شيخ احوال بهلول را پرسيد. گفتند او مردي ديوانه است. گفت او را طلب كنيد كه مرا با او كار است. پس تفحص كردند و او را در صحرايي يافتند. شيخ پيش او رفت و سلام كرد..آورده اند كه شيخ جنيد بغداد به عزم سير از شهر بغداد بيرون رفت و مريدان از عقب او ... شيخ احوال بهلول را پرسيد. گفتند او مردي ديوانه است. گفت او را طلب كنيد كه مرا با او كار است. پس تفحص كردند و او را در صحرايي يافتند. شيخ پيش او رفت و سلام كرد. بهلول جواب سلام او را داده پرسيد چه كسي هستي ؟ عرض كرد منم شيخ جنيد بغدادي. فرمود تويي شيخ بغداد كه مردم را ارشاد مي كني ؟ عرض كرد آري... بهلول فرمود طعام چگونه ميخوري ؟
* ____________________________________________________________________________ *
عرض كرد اول "بسم الله" مي گويم و از پيش خود مي خورم و لقمه كوچك بر مي دارم ، به طرف راست دهان مي گذارم و آهسته مي جوم و به ديگران نظر نمي كنم و در وقت خوردن از ياد حق غافل نمي شوم و هر لقمه كه مي خورم "بسم الله" مي گويم و در اول و آخر دست مي شويم.
* ____________________________________________________________________________ *
بهلول برخاست و دامن بر شيخ فشاند و فرمود تو مي خواهي كه مرشد خلق باشي در صورتي كه هنوز طعام خوردن خود را نمي داني و به راه خود رفت. مريدان شيخ را گفتند : يا شيخ اين مرد ديوانه است. خنديد و گفت سخن راست از ديوانه بايد شنيد و از عقب او روان شد تا به او رسيد. بهلول پرسيد چه كسي هستي ؟ جواب داد شيخ بغدادي كه طعام خوردن خود را نمي داند. بهلول فرمود : آيا سخن گفتن خود را مي داني ؟
* ____________________________________________________________________________ *
عرض كرد آري ... سخن به قدر مي گويم و بي حساب نمي گويم و به قدر فهم مستمعان مي گويم و خلق را به خدا و رسول دعوت مي كنم و چندان سخن نمي گويم كه مردم از من ملول شوند و دقايق علوم ظاهر و باطن را رعايت مي كنم. پس هرچه تعلق به آداب كلام داشت بيان كرد.
* ____________________________________________________________________________ *
بهلول گفت گذشته از طعام خوردن سخن گفتن را هم نمي داني... پس برخاست و برفت. مريدان گفتند يا شيخ ديدي اين مرد ديوانه است ؟ تو از ديوانه چه توقع داري ؟ جنيد گفت مرا با او كار است ، شما نمي دانيد. باز به دنبال او رفت تا به او رسيد. بهلول گفت از من چه مي خواهي ؟ تو كه آداب طعام خوردن و سخن گفتن خود را نمي داني ، آيا آداب خوابيدن خود را مي داني ؟ عرض كرد آري... چون از نماز عشا فارغ شدم داخل جامه خواب مي شوم ، پس آنچه را كه از آذاب خوابيدن از حضرت رسول (ص) نقل شده بود ، بيان كرد. بهلول گفت فهميدم كه آداب خوابيدن را هم نمي داني. خواست برخيزد جنيد دامنش را بگرفت و گفت اي بهلول من هيچ نمي دانم ، تو قربه الي الله مرا بياموز. بهلول گفت : چون به ناداني خود معترف شدي تو را بياموزم.
* ____________________________________________________________________________ *
بدان كه اين ها كه تو گفتي همه فرع است و أصل ذر خوردن طعام آن است كه لقمه حلال بايد و اگر حرام را صد از اين گونه آداب به جا بياوري فايده ندارد و سبت تاريكي دل شود.
* ____________________________________________________________________________ *
جنيد گفت : جزاك الله خيرا و ادامه داد : در سخن گفتن بايد دل پاك باشد و نيت درست باشد و آن گفتن براي رضاي خداي باشد و اگر براي غرضي يا مطلب دنيا باشد يا بيهوده و هرزه بود. هر عبارت كه بگويي آن وبال تو باشد ، پس سكوت و خاموشي بهتر و نيكوتر باشد و در خواب كردن اين ها كه گفتي همه فرع است ؛ اصل اين است كه در وقت خوابيدن در دل تو بغض و كينه و حسد بشري نباشد.
* ____________________________________________________________________________ *
* ____________________________________________________________________________ *
* ____________________________________________________________________________ *